Scenariusz został napisany przez Grażynę Tabor, na podstawie powieści Mikołaja Łozińskiego „Stramer” oraz przywołanych wspomnień Tarnowian.

Reżyseria – Grażyna Tabor

Kostiumy – Barbara Wójcik-Wiktorowicz

Scenografia, kolaże, projekcja multimedialna – Weronika Krupa

Piotr Madura – instr. klawiszowe

Paweł Maziarz – klarnet

Piotr Dżuła – kontrabas

Damian Sąsiadek – instr. Perkusyjne

Monika Adamiec

Grażyna Tabor

Przemysław Buksiński

Alexander Zelenko

„GOLDHAMERA 5 Opowieści z Tarnowa” to projekt artystyczny stworzony z myślą o przywołaniu, zatrzymaniu i utrwaleniu w pamięci opowieści i wspomnień dawnego, odchodzącego w niepamięć świata.

Tematem spektaklu wybranym do opowiedzenia pewnej historii jest miasto – Tarnów z jego żydowskim przedwojennym pulsem.

Artyści rezydowali w pięknej piwnicy Multimedialnego Centrum Artystycznego BWA przy ul. Wałowa 25 w Tarnowie na Starym Mieście. Piwnica ta stała się punktem wypadowym do szukania tropów, wędrowania po zakamarkach miasta, odnajdywania ulic, zaszywania się w zaułkach, które ciągle są nośnikiem wspomnień, szukania detali, przyglądania się ornamentyce, podglądania wnętrz domów przez szczeliny i dziurki od klucza.

Dla zbudowania historii, aktorzy czerpali także z kronikarskich, autentycznych opowieści Tarnowian oraz ze zbiorów i albumów zdjęciowych. Tę część poszukiwań, nazwali sczytywaniem miejsca, sczytywaniem obfitości, którą Tarnów im zaserwował.

Główną osią opowieści stała się autentyczna historia rodziny Stramerów, z powieści Mikołaj Łozińskiego ”Stramer”. Historia rodziny Nathana i Rywki, z ich tęsknotami, naturą i motywami podejmowanych decyzji. Rodziny, która nie przeczuwała rodzącego się nacjonalizmu i zbliżającego się końca ich świata.

Rytmowi budowania naszej opowieści, przyświeca idea fotoplastykonu.

Z dawnych fotografii zostały wyjęte detale, które posłużyły do tworzenia kolaży, przeniesionych na przeźroczyste klisze, pozwalające na podglądanie tych szczegółów, tych okruchów, które mogłyby być przeoczone, niedostrzeżone, podczas oglądania zdjęć. Trzeba by wtedy użyć szkła powiększającego lub wizjera. Tak więc powstały KLISZE PAMIĘCI – dosłownie

i w przenośni.

Równie ważnym etapem tej pracy było TWORZENIE DYWANU z kawałków wielu dywanów. Ten proces przypominał budowanie mapy miasta z jego ulicami, sklepami, kawiarniami i wnętrzami domów. Rozwijanie dywanu przywołuje na myśl rozwijanie Tory, rozwijanie i zwijanie tajemnych przejść, podglądanie wnętrz domów żydowskich, uroczyste otwarcie bramy miasta, rozwijanie mapy, wytyczanie ścieżek życia, drogi ucieczki.

Historię opowiadają aktorzy: Monika Adamiec, Grażyna Tabor, Przemysław Buksiński i Aleksander Zelenko, a towarzyszą im muzycy: Piotr Madura, Paweł Maziarz, Piotr Dżuła i Damian Sąsiadek. Muzyczną narrację tworzą tropy dźwiękowe, motywy przedwojennego tanga, kołysanki czy modlitwy rozpoczynającej szabas, czasem da się usłyszeć dalekie echa amerykańskiego swingu albo metaliczny, przeszywający dźwięk tonącego statku.

Dzięki czujnemu oku i uchu scenografki – Weroniki Krupy zmaterializowały się idee reżysersko – aktorskie zespołu. Widz wchodzi do przestrzeni, która wypełniona jest kliszami przypominającymi ciemnię jak w przedwojennym zakładzie fotograficznym Chaskiela Bronsteina. Zamiast sceny w głębi sali ustawiony jest podest zbudowany z desek, przywodzi na myśl trap statku, który transformuje się w małą scenę kawiarni, gdzie dziewczyna śpiewa amerykańskie szlagiery, czasem staje się centrum miasta albo miejscem modlitwy czy zakładem fotograficznym. Całości obrazu towarzyszą projekcje wyświetlane na ceglanych ścianach i przezroczystych, przepuszczających światło tkaninach.”

Foto: L. Jaźwińska, R. Czerwiński